DLACZEGO TYJEMY?

Wydawać by się mogło, że jasny jest związek między aktywnością fizyczną, a kontrolą wagi. Okazuje się jednak, że zależność pomiędzy ćwiczeniami a utratą masy ciała jest o wiele bardziej skomplikowana niż myślimy.

O co chodzi? Otyłość jest chorobą przewlekłą z silną tendencją do rodzinnego występowania, którą wzmacniają takie czynniki środowiskowe, jak brak aktywności fizycznej w zestawieniu z dietą wysokokaloryczną oraz tanią żywnością złej jakości. Obserwowany obecnie gwałtowny wzrost częstości występowania otyłości, nie może być przypisany wyłącznie czynnikom genetycznym. Wyniki badań epidemiologicznych sugerują, że dzieci niedożywione w okresie płodowym mają większą tendencję do tycia w późniejszym okresie. Zmieniona ekspresja niektórych genów, która jest konsekwencją adaptacji do gorszych warunków rozwoju płodu, staje się przyczyną nadmiernego apetytu u dorosłych. U tak zaprogramowanego potomstwa w życiu dorosłym rozwija się otyłość i nadciśnienie, a przekarmianie w okresie pourodzeniowym nasila te zaburzenia metaboliczne. Otyłość i związane z nią zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu są przyczyną cukrzycy, niektórych typów nowotworów oraz chorób sercowo-naczyniowych. Czynnikiem ryzyka rozwoju tych zaburzeń jest gromadzenie się u otyłych dorosłych wewnątrzbrzusznej tkanki tłuszczowej, co jest przyczyną rozwoju wielu śmiertelnych chorób.

Przeprowadzono badania obejmujące liczbę Polaków, którzy wykonywali „dostateczną” ilość aktywności fizycznej w latach 2003 i 2013 oraz liczbę ludzi otyłych w tym samym czasie – („dostateczna” ilość aktywności fizycznej została zdefiniowana jako 150 min umiarkowanej aktywności fizycznej lub 75 minut energicznego wysiłku fizycznego w ciągu tygodnia) – i tak zgodnie z otrzymanymi wynikami, liczba ludzi wykonujących zalecaną ilość ćwiczeń znacznie wzrosła w latach 2003 – 2013 i równocześnie większy wzrost zanotowano u kobiet (około 18%) niż u mężczyzn (około 17%). W tym samym czasie prawie w całym kraju wzrósł stopień otyłości.