Może nie zauważamy tej części ciała u kulturystów, ponieważ tym, co widać w tym miejscu są… mięśnie. Gdyby nie posiadali muskularnych mięśni dwugłowych ud, ich ciała wyglądałyby bardzo nieproporcjonalnie, a tyłek wisiałby nad dwoma gałązkami.
Wszyscy czytelnicy FitNOW wiedzą, że mocne, muskularne nogi są koniecznością nie tylko z punktu widzenia siły i osiągnięć (spróbuj wykonać martwy ciąg albo biegać sprintem nie używając mięśni dwugłowych ud), ale również ze względu na walory estetyczne: faceci na kurzych nóżkach po prostu wyglądają zabawnie…
Lekcja anatomii w pigułce… Tylne mięśnie ud składają się z dwóch części. W skład części bocznych wchodzi długa i krótka głowa mięśnia dwugłowego uda, podczas gdy środkowe części składają się z mięśnia półścięgnistego i mięśnia półbłoniastego. Mięśnie dwugłowe ud spełniają dwie główne funkcje w treningu siłowym: uginanie kolan i prostowanie bioder (jak w martwym ciągu). Jasne? Dobrze.
Większość kulturystów korzysta z trzech różnych typów uginania kolan (na leżąco, na siedząco i na stojąco) wraz z martwym ciągiem na prostych nogach, podczas gdy trójboiści trenują swoje mięśnie dwugłowe ud za pomocą ćwiczeń takich jak dzień dobry, prostowanie pleców na ławce rzymskiej i unoszenie nóg w leżeniu na ławce płaskiej na brzuchu. Lekkoatleci często wykonują podciąganie pięt w leżeniu z Power Wheel albo podciąganie pięt na piłce do ćwiczeń.
Kto zatem ćwiczy uda prawidłowo?
Wszyscy. To tylko kwestia łączenia różnych technik…
Mięśnie dwugłowe ud znane są jako grupa szybkokurczliwych mięśni i lepiej reagują na ciężkie, eksplozywne ruchy. Jednak wielu kulturystów zbudowało imponujące ścięgna za pomocą wielokrotnych powtórzeń ćwiczeń izolacyjnych. Moim zdaniem, jeśli twoim celem jest maksymalny przyrost mięśni dwugłowych ud, powinieneś zastosować obydwie strategie.
Inaczej mówiąc, wybierz ćwiczenie (zwykle polegające na prostowaniu bioder) i wykonuj je z dużym obciążeniem, ale z mniejszą ilością powtórzeń. Następnie wybierz inne ćwiczenie i wykonuj je przy mniejszym obciążeniu, z dużą ilością powtórzeń, skupiając się na napinaniu mięśni i utrzymaniu stałego napięcia.
Bardziej obciążone ruchy zmaksymalizują hipertrofię sarkomeryczną, wysoką, progową stymulację jednostki motorycznej, przewodnictwo nerwowe i gęstość mięśni, podczas gdy mniej obciążone ruchy zmaksymalizują hipertrofię sarkoplazmatyczną, hipoksję, rozciąganie powięzi i objętość mięśni.
You must belogged in to post a comment.